Η σφαγή της ελληνικής επιχειρηματικότητας
Του Νικήτα Παπαντωνίου-Καρτάλη*
Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο είναι η ετήσια ανάλυση που πραγματοποιώ για την εταιρική φορολογία στην Ευρώπη. Η ανάλυση περιλαμβάνει 44 χώρες με φορολογικούς συντελεστές που αρχίζουν από 0% μέχρι και 35%. Η ανομοιογένεια που εμφανίζει το εταιρικό φορολογικό τοπίο πιστοποιεί την «άναρχη» οικονομική ενοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου δημιουργώντας ένα κλίμα ανταγωνιστικότητας ανάμεσα στις χώρες όσον αφορά την προσέλκυση επενδύσεων. Το θέμα είναι τι κάνει η χώρα μας για να γίνει πιο θελκτική στις άμεσες ξένες επενδύσεις.
Αναλύοντας το φορολογικό τοπίο στη χώρας μας, διαπιστώνεις ότι η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να καταλαμβάνει την 4η θέση του μεγαλύτερου εταιρικού φορολογικού συντελεστή στην Ευρώπη. Επιπρόσθετα είναι από τις ελάχιστες χώρες που εν έτη 2018 ο φορολογικός συντελεστής δεν είναι στα χαμηλότερα επίπεδα αλλά αντίθετα είναι αυξημένος κατά 9% βρισκόμενος στο 29% όταν στο χαμηλότερο επίπεδο βρισκόταν στο 20% μέχρι πριν μερικά χρόνια. Να υπενθυμίσω ότι το 20% ήταν ο φορολογικός συντελεστής σε μνημονιακά χρόνια αποδεικνύοντας το προφανές, ότι η επιλογή της άγριας φορολογίας είναι επιλογή της κυβέρνησης ως απόρροια της μαρξιστικής της ιδεοληψίας.
Ο εταιρικός φόρος στην Ευρώπη βρίσκεται κατά μέσο όρο στο 18,86% και με τη χρήση της τυπικής απόκλισης μεταβάλλεται από το 11,78% έως το 25,93%. Η χώρα μας βρίσκεται εκτός του εύρους αυτού δείχνοντας την «ένταση της φορολογίας» πάνω στα κέρδη των επιχειρήσεων. Επιπρόσθετα ο χαμηλότερος εταιρικός φόρος που υπήρχε στη χώρα μας είναι στο 20% όταν το τωρινός μέσος όρος βρίσκεται κοντά στο 19%. Από την άλλη βλέπουμε το πρωθυπουργό να δηλώνει ότι η κατάλληλη ώρα για επενδύσεις στη χώρα είναι τώρα. Προφανώς ο κύριος πρωθυπουργός και ο μαρξιστής υπουργός των οικονομικών βλέπουν τη κερδοφορία των εταιριών στα προ φόρων κέρδη γιατί αλλιώς βλέπουν κάτι που προσωπικά εγώ δεν μπορώ να δω.
Η συνέχεια έχει να κάνει με την σύγκριση με την άμεση γειτονιά μας δηλαδή τα Βαλκάνια και τη Κύπρο. Η ανάλυση δείχνει ότι ο χαμηλότερος εταιρικός φορολογικός συντελεστής βρίσκεται στο Μαυροβούνιο με 9% ενώ ο μεγαλύτερος μετά από τη χώρα μας είναι στη Σλοβενία βρισκόμενος στο 19% μικρότερος κατά 10% από το 29% της χώρας μας. Η στρατηγική των υψηλών φορολογικών συντελεστών σίγουρα δεν βοηθάει τη προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων καθώς μειώνει τα κέρδη προς τους μετόχους, γεγονός που αποτελεί τροχοπέδη για τους επενδυτές, ειδικά τώρα που η χώρα μας έχει ανάγκη από ένα επενδυτικό τσουνάμι άνω των 100 δισ. ευρώ για την επόμενη δεκαετία όπως περιγράφηκε από μελέτη της PWC.
Είναι προφανές ότι η χώρα μας από πλευράς μεγέθους και οργάνωσης δεν βρίσκεται στο επίπεδο της Γαλλίας (33.3%) ή της Γερμανίας (29.8%) ώστε να μπορεί δικαιολογήσει τόσο υψηλούς εταιρικούς φορολογικούς συντελεστές ενώ και χώρες με μεγάλα ΑΕΠ όπως η Ισπανία και η Ιταλία βρίσκονται στο επίπεδο του 25% και 24% αντίστοιχα. Η χώρα μας έπρεπε να έχει μειωμένους συντελεστές στα επίπεδα του 20% ώστε να μπορεί να γίνει πιο ανταγωνιστική στη προσέλκυση επενδύσεων και ταυτόχρονα να περιορίσει την φοροδιαφυγή που προκύπτει από την υψηλή φορολογία προσφέροντας και την απαραίτητη κοινωνική δικαιοσύνη. Επιπρόσθετα με τη μείωση των συντελεστών οι επιχειρήσεις θα αρχίσουν να παράγουν περισσότερα κέρδη αλλά και να τα επενδύουν ξανά τόσο σε προσλήψεις όσο και σε πάγιες επενδύσεις φέρνοντας την πολυπόθητη αύξηση του ΑΕΠ. Όλα αυτά είναι όμως ψηλά γράμματα καθώς έχουμε να κάνουμε με ιδεοληπτικούς μαρξιστές όπου οι κρατικές δαπάνες χωρίς αντίκρισμα είναι γεγονός και επιβάλλονται ως απόρροια της αριστερής ιδεολογίας. Έτσι οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές είναι κύρια αιχμή του δόρατος του αναπτυξιακού μοντέλου. Σύντροφοι ανάπτυξη με υψηλή φορολογία είναι ένας μάταιος κόπος. Ακολουθώντας την Μαρξιστική προσέγγιση και πιστεύοντας τον Λένιν μόνο φτώχεια και δυστυχία μπορεί να έρθει όπως σωστά είχε δηλώσει εμμέσως πλην σαφώς ο Ronald Reagan με την εξής φράση: «Πώς μπορείς να καταλάβεις έναν κομμουνιστή; Καλά, είναι κάποιος που διαβάζει Μαρξ και Λένιν. Και πώς μπορείς να καταλάβεις έναν αντικομμουνιστή; Είναι κάποιος που κατανοεί τον Μαρξ και τον Λένιν». Τα συμπεράσματα δικά σας.
* Ο κ. Νικήτας Παπαντωνίου-Καρτάλης είναι πρώην CFO της Nobacco, στέλεχος σε εταιρεία ενέργειας και αναλυτής της Eurobank και νυν σύμβουλος στο ΕΒΕΑ, πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών μετέχοντας στις επιτροπές Οικονομίας, Ανάπτυξης και Ενέργειας.
www.liberal.gr