Ας δούμε τι μέλλει γενέσθαι για την Ελλάδα

Του Γιώργου Κράλογλου

Είμαστε στο έλεος απρόβλεπτων εξελίξεων. Η πιθανή έξοδος από την ζώνη Σένγκεν και στο βάθος από την Ευρωζώνη, είναι μόνο θέμα συγκυρίας. Το ατύχημα έχει συμβεί και η κυβέρνηση είναι εντελώς ανίκανη να παρέμβει. Οι επιπτώσεις στις εξαγωγές, από την συγκυριακή κρίση στην Ειδομένη, μέχρι στην εγχώρια παραγωγή, από το τρίτο μνημόνιο, φέρνουν εκρήξεις.

Ας αρχίσουμε από τα απλά πράγματα που φθάνουν μέχρι την τσέπη μας.

Η ζημιά στα εμπορεύματα της Ειδομένης είναι τεραστίων διαστάσεων αν πολλαπλασιασθεί με τα κέρδη που θα έχει ο ανταγωνισμός από τις ανταγωνιστικές απώλειες στις ελληνικές επιχειρήσεις στο “εμπάργκο” της ευρωπαϊκής αγοράς προς την Ελλάδα λόγω κινδύνων Σένγκεν και Grexit.

Μην ψάχνουμε για την έκταση της ζημιάς. Είναι λάθος. Ψάξτε στην αξιοποίηση της ζημιάς και στις ευκαιριακές σκοπιμότητες των Σκοπίων, της Βουλγαρίας και της Τουρκίας.

Τα Σκόπια θα βγάλουν άλλη μια φορά το άχτι τους με την Ελλάδα. Η Βουλγαρία θα “πουλήσει” την εναλλακτική λύση μεταφορών.

Η Τουρκία θα σπεύσει να καλύψει ό,τι μπορεί από τον ελληνικό εξαγωγικό χώρο για να ισορροπήσει τα παθήματα από τους Ρώσους.

Οι παλιοί εξαγωγείς θυμόνται και άλλα Τούρκικα και Σκοπιανά χουνέρια.

Μέχρι να καταλάβει ο εξάδελφος Τσίπρας των Εξωτερικών και ο Σταθάκης της Οικονομίας τι συμβαίνει στις ελληνικές επιχειρήσεις, θα έχουν κλείσει τα σύνορά και θα μετράμε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Γιατί μόνο αυτοί θα μείνουν στην Ελλάδα. Οι πρόσφυγές δεν θα κάτσουν ούτε για να λιαστούν…

Έχοντας όλα αυτά κατά νου, καθώς συνδέονται με την κυβερνητική ασχετοσύνη και στην εξωτερική και την ευρωπαϊκή της πολιτική, ας επιστρέψουμε στην τσέπη μας…

Ρίξτε τώρα μια ματιά στο παραγωγικό κόστος στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την φοροκαταιγίδα που φέρνει το τρίτο μνημόνιο.

Προσθέστε το στραπάτσο στις εξαγωγές και γενικά στην συμμετοχή ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων στην Ελλάδα στα προβλήματα της παραγωγής λόγω των νέων αδυναμιών μας στον ανταγωνισμό.

Και θα φθάσετε στην τσέπη μας… γιατί οι εξαγωγές από το 2010 και μετά είναι διέξοδος στην παραμονή εν λειτουργία των επιχειρήσεων που ακόμη συντηρούν τις αντοχές τους. Οι εξαγωγές δε είναι πλέον επιθετική επιχειρηματική δράση όπως σε προηγούμενες δεκαετίες.

Πολλαπλασιάστε τώρα το αποτέλεσμα πρώτον με τις ανοησίες του υπουργείου Ενέργειας, υπό τις ευλογίες του Αλέξη Τσίπρα, που καταλήγουν στον εμπαιγμό των βιομηχανικών επιχειρήσεων στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Και με την πίεση που θα δεχθεί ο Τσακαλώτος να διακόψει το κρατικό μονοπώλιο και να ανοίξει την αγορά ενέργειας πράγμα που σημαίνει να πουλήσει ό,τι έχει προγραμματισθεί από την ΔΕΗ σε χρόνο μηδέν.

Αλλά αν σπάσει άμεσα το κρατικό μονοπώλιο στην ενέργεια και ειδικότερα στο ηλεκτρικό ρεύμα θα χαθούν οι δουλειές που έχει ήδη υποσχεθεί ο Τσίπρας για την διασύνδεση της Κρήτης με την χερσαία Ελλάδα, των Κυκλάδων με τη χερσαία παραγωγή και το σύστημα της Ελλάδας με το ενεργειακό σύστημα της Ιταλίας.

Η ασχετοσύνη της κυβέρνησης στον χειρισμό του γενικότερου θέματος της ενέργειας (ώστε η χώρα να κερδίσει και από τις επενδύσεις των παραπάνω προγραμμάτων αλλά και εισαγόμενων από το άνοιγμα της αγοράς) θα τινάξει στον αέρα κάθε προοπτική βιομηχανικής ανάκαμψης στηριγμένη έστω και στο (αναγκαία κατά τα άλλα) κίνητρο μείωσης των τιμολογίων ηλεκτρισμού.

Η έκρηξη αυτή που ήδη διακρίνεται και από την χθεσινή σκληρή γλώσσα των εκπροσώπων της βιομηχανίας στην κυβέρνηση για τον εμπαιγμό τους στις τιμές βιομηχανικού ρεύματος οδηγεί σε αλυσιδωτές επιπτώσεις στην αγορά εργασίας.

Και πρώτα απ’ όλα με την ανακίνηση του θέματος των ομαδικών απολύσεων που παραμένει στο τραπέζι των συζητήσεων με την Τρόικα έστω και με κάποια ελαστικότητα. Ενώ θα προγραμματίσει και την ωρολογιακή βόμβα των μειώσεων των μισθών ως “ισοδύναμο” της αύξησης των εργοδοτικών εισφορών.

Στην φάση δε αυτή η επιχειρηματική κοινότητα θα ανοίξει για τα καλά και την υπόθεση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων βάζοντας τις μέχρι τώρα πολιτικές επιλογές σε εντελώς διαφορετική βάση.

Όταν λοιπόν έχεις να χειρισθείς, ως κυβέρνηση, τους ογκόλιθους του προσφυγικού, του κλεισίματος συνόρων, την αδυναμία διάθεσης της εθνικής παραγωγής και την αλλαγή συνθηκών στην ανταγωνιστικότητα γίνεται κωμική πλέον κάθε συζήτηση για τα δεκανίκια της κακιάς ώρας που διαθέτει ή έχει στις εφεδρείες της η κυβέρνηση.

Ακόμη και αν στις εφεδρείες περιλαμβάνονται και αυτά που αναφέρονται στα γελοία σενάρια από τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας.

Γιατί η πολιτική αστάθεια που προκάλεσε από το 2014 και μέσα στο 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ θα φαντάζει ως “μπετόν” στις επόμενες κυβερνήσεις που θα κληθούν να βαδίσουν στην κινούμενη άμμο της οικονομίας μέσα σε ένα νέο σεισμικό ευρωπαϊκό περιβάλλον που θα φανεί από τις αρχές του 2016.

george.kraloglou@capital.gr