Mόνο μίσος και ανασφάλεια…
|
Του Ανδρέα Ζαμπούκα Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ήταν 36,34%. Η αποχή 36,13%. Και οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους 9.808.760. Στην πραγματικότητα, το κυβερνών κόμμα ψήφισαν 2.246.064 άνθρωποι, ποσοστό 22,89%! Άρα, μόνο ένας στους πέντε Έλληνες συνειδητά, συμμετείχε στην ανάδειξη των συγκεκριμένων ανθρώπων στην εξουσία. Ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και στις προηγούμενες εκλογές με τη Ν.Δ.! Και με πολύ μικρότερο ποσοστό από τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσοχή! Δεν αμφισβητώ τη νομιμότητα της διαδικασίας και της δικαιοδοσίας να κυβερνήσει. Στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, έτσι καθορίζονται οι αρχαιρεσίες των αντιπροσώπων σε κάθε περίπτωση. Εκείνο που με εξοργίζει είναι η καπηλεία αυτού του μειοψηφικού αντιπροσωπευτικού δείγματος από τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα και από τη ΝΔ στις προηγούμενες εκλογές. Αλλά επειδή η μεγάλη στιγμή για τη χώρα, είναι τώρα και όχι σ΄αυτά που πέρασαν, θα αναφερθώ μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, αυτός επικαλείται παγκοσμίως πια, ότι πήρε εντολή από τον ελληνικό λαό να συγκρουστεί με το «ευρωπαικό κατεστημένο»…!!! Από πού κι ως που λοιπόν, ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης εμφανίζονται στις τηλεοράσεις με τόση αποφασιστικότητα για την επιβολή των θέσεων τους; Τι είναι αυτό που τους εμποδίζει να κατανοήσουν ότι στην κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση, απλά αναλαμβάνεις ευθύνες, έχοντας πίσω σου, μόνο τη σχετική αποδοχή της κοινωνίας των πολιτών; Γιατί τόση αλαζονεία; Γιατί τόσες λυσσαλέες κραυγές για θέσεις που έχουν εγκριθεί μόνο από τον έναν στους πέντε Έλληνες; Δυστυχώς για όλους μας, το πολιτικό σύστημα έχει απολύτως εκφυλιστεί. Δεν έχει πλέον νόημα να περιμένουμε κάποια συναινετική, πολιτική ή οικονομική, συμφωνία με τους εταίρους. Και να ησυχάσουν προσωρινά τα πράγματα, η βαρβαρότητα της εκφυλισμένης δημοκρατίας μας θα μας οδηγήσει πολύ γρήγορα, σε νέα αδιέξοδα. Ο Βαρουφάκης και πολλοί άλλοι που εκτελούν τώρα, «αποστολές» θα εξαφανιστούν από το προσκήνιο και οι βουβές μάζες της αποχής θα σωπάσουν ακόμα περισσότερο, μη έχοντας καμία διέξοδο, έως ότου εξαθλιωθούν. Μόνο τότε θα αντισταθούν στον παραλογισμό, απαιτώντας μια αληθινή δημοκρατία πλειοψηφιών και συμμετεχόντων. Με λίγα λόγια, ζούμε έναν απίστευτο πρωτογονισμό που διακατέχεται από μίσος και εμπάθεια. Από ναρκισσισμό και απέχθεια για συνύπαρξη. Το πάθος του Λαφαζάνη για εξουσία δεν έχει να κάνει με την μεγάλη εσωτερική ανάγκη της ευθύνης ενός πολιτικού όντος αλλά με το μίσος να κατατροπώσει όλους αυτούς που πήγαν να επιβάλουν τον σαθρό καπιταλισμό στο κράτος. Κουβαλάει μέσα του όλο το μένος του ανθρώπου που σε όλη του τη ζωή, έβλεπε τον κόσμο να εξαπλώνεται αντίθετα από τη δική του κοσμοθεωρία. Ήρθε λοιπόν καιρός να εκδικηθεί! Γι αυτό δεν πρόκειται να κάνει πίσω σε ό,τι συμφωνηθεί σήμερα ή τις επόμενες εβδομάδες στις Βρυξέλλες. Άνθρωποι που τον ξέρουν λένε ότι είναι «αγνός ιδεολόγος». Όντως είναι. Και ο Γρίβας ήταν, όταν διέταζε διωγμούς Τουρκοκυπρίων στην Κύπρο. Και πολλοί άλλοι παλιοί και σύγχρονοι «οραματιστές». Έχει πολλούς «μοναχικούς» ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Ετερόκλητους και αποφασισμένους να μην χάσουν την ευκαιρία. Κι αντί να στραφούν στη δημιουργία ενός κράτους δικαίου, καταργώντας τον «δεξιό αμοραλισμό», πολύ φοβάμαι ότι θα απομονώσουν τη χώρα, θυματοποιώντας και πάλι, τους θύτες του παρελθόντος. Δίπλα μας αλλά απομονωμένοι από το δημόσιο λόγο, περιμένουν επαγγελματίες, μήπως κάνει επιτέλους, την «κωλοτούμπα» ο «επιδέξιος» Βαρουφάκης και σταυρώσουν πελάτη, επιστήμονες να προχωρήσουν στην έρευνα τους, παραγωγοί να εξάγουν τα προϊόντα τους και ενάμισι εκατομμύριο απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα να ψάξουν παρακαλώντας για δουλειά. Όλοι αυτοί, που δεν άκουσαν μία κουβέντα στις προγραμματικές δηλώσεις, αισθάνονται το βάρος του μίσους και της νοσηρής εμπάθειας που η ρητορική της τωρινής εξουσίας διαιωνίζει, αδιαφορώντας για τη ζωή τους. Γι αυτούς, η οργή του Λαφαζάνη δεν πρόκειται να προσφέρει απολύτως τίποτα. Μόνο φόβο και αδιέξοδο. Υποθέτω πως το σκοτάδι δεν θα φανεί τώρα αλλά στους επόμενους μήνες. Όταν θα χτυπήσει κόκκινο το χάος των «μοναχικών» μιας φαντασίωσης που μόνο σε ένα άλλο κόσμο, «μοναδικό» μπορεί να εφαρμοστεί. Δυστυχώς για μας, εδώ θα είμαστε για να το ζήσουμε, ως πειραματόζωα μιας ακόμα μειοψηφίας που η άρρωστη δημοκρατία μας την ανέδειξε σε φαντασιόπληκτη πλειοψηφία… Και πάντοτε, δυο ένστικτα κυριαρχούν σε όλους, πριν από κάθε ολοκληρωτισμό. Το μίσος και η μοναξιά του εγγενούς φόβου, της ανασφάλειας… |
|
|