«Στην Ελλάδα, ο κ. Αλ. Τσίπρας έχει ταχθεί κατά οποιασδήποτε μεταρρύθμισης και δεν θέλει περικοπές στον προϋπολογισμό, παραμένοντας στο πλευρό των συμφερόντων». Αυτά, μεταξύ άλλων, επισημαίνει στη γνωστή αμερικανική οικονομική εφημερίδα Wall Street Journal ο αρθρογράφος της, Σάιμον Νίξον, που κάθε άλλο παρά τυχαίο πρόσωπο είναι. Προφανώς, δε, ο Αμερικανός αρθρογράφος δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά την ελληνική πραγματικότητα, η οποία, σήμερα, για μιαν ακόμη φορά, «προκαλεί ανησυχίες στις αγορές».
Την άποψη αυτή του Σ. Νίξον επιβεβαιώνουν και ανεπίσημες εκθέσεις (non paper) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), οι οποίες τονίζουν ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις στην Ελλάδα έκαναν ελάχιστο μεταρρυθμιστικό έργο, γιατί γνώριζαν ότι αυτό θα αποτελούσε τεράστιο πολιτικό δώρο στον αριστερό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας λαϊκισμός, εξάλλου, που, όπως μας είπε ανώτατο στέλεχος του ΔΝΤ, στηρίζεται σε υπεραπλουστευμένα αντιμνημονιακά επιχειρήματα, μέσω των οποίων η αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα συσκοτίζει τα πραγματικά αίτια της κρίσεως και το μεγάλο βάρος που είχαν στην εκκόλαψη και έκρηξή της στη συνέχεια τεράστια διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που πριν από τις τελευταίες ευρωεκλογές ο αποσυρθείς από την πολιτική ευρωβουλευτής Ντανιέλ κον Μπεντίτ, επικεφαλής της Ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο, σε συνομιλία του με Ευρωπαίους δημοσιογράφους κατέταξε τον ΣΥΡΙΖΑ στις αντιδραστικές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις που έπαιξαν το χαρτί του άκρατου λαϊκισμού με στόχο την κατάληψη της εξουσίας.
Επικίνδυνο και ανεδαφικό κρίνει τον αριστερό λαϊκισμό και ο Αριστερός Γάλλος καθηγητής Πιερ Ροζανβαλλόν, τονίζοντας σε πρόσφατη αρθρογραφία του ότι η πολυπλοκότητα της μεταβαλλόμενης πραγματικότητας της εποχής μας κάνει εξόχως επικίνδυνες αριστερές συνταγές που ανήκουν στους περασμένους αιώνες και απέτυχαν τραγικά όπου εφαρμόστηκαν. «Η πραγματικότητα όμως είναι ότι πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα που επισημαίνουν οι αριστεροί λαϊκιστές έχουν προκύψει από μεγάλης κλίμακας δυνάμεις, όπως είναι η τεχνολογική καινοτομία, οι δημογραφικές αλλαγές και η ραγδαία οικονομική παγκοσμιοποίηση. Κυρίως δε η τελευταία αφαιρεί εξουσίες και καταρρίπτει συνήθειες που για τα οργανωμένα συμφέροντα είναι πηγές προσοδοθηρίας», επισημαίνει ο Γάλλος καθηγητής.
«Από την άλλη πλευρά», γράφει ο καθηγητής Γιάσα Μουνκ στο περιοδικό Foreign Affairs, «η άνοδος των ψηφιακών τεχνολογιών και το ολοένα και καλύτερα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, για παράδειγμα, έχουν μειώσει την παγκόσμια ζήτηση για βορειοαμερικανική και δυτικοευρωπαϊκή εργασία. Ομοίως, τα δημόσια συνταξιοδοτικά συστήματα βρίσκονται υπό πίεση όχι μόνον επειδή οι πολιτικοί δεν έχουν τη θέληση να τα χρηματοδοτήσουν, αλλά επίσης επειδή οι δυτικές κοινωνίες γηράσκουν ραγδαία: το 1960, ο πληθυσμός της Ιταλίας είχε μέση ηλικία 31,2 και προβλέπεται να είναι 46,2 το 2020.
Υπό αυτές τις συνθήκες η επιβίωση των πολύ γενναιόδωρων κρατών πρόνοιας της Βόρειας Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης θα απαιτήσει μια νέα προσέγγιση, όχι μία επίμονη υπεράσπιση του μη βιώσιμου στάτους κβο. Αρνούμενοι αυτή την μπερδεμένη πραγματικότητα, οι Αριστεροί λαϊκιστές είναι εξίσου λάθος όσο και οι Δεξιοί ομόλογοί τους».
Όπως τονίζει ο Βέλγος επιχειρηματίας-οικονομολόγος Ραιημόν Μυλκάν, που διευθύνει εταιρεία συμβούλων στην Κίνα, «ο ανεπτυγμένος κόσμος και ειδικότερα η Ευρώπη δεν είναι δυνατόν να αποκτά πλούτο με τον ίδιο ρυθμό που αυτό συνέβαινε πριν από 40-50 χρόνια. Τότε, οι παίκτες που συμμετείχαν στην παραγωγή του παγκόσμιου πλούτου ήσαν πολύ λιγότεροι και ο πληθυσμός της Γης δεν ξεπερνούσε τα 3 δισεκατομμύρια ψυχές. Σήμερα τόσος είναι ο πληθυσμός μόνον στην Κίνα και την Ινδία – δύο χώρες που, πολύ σωστά, διεκδικούν καλά μερίδια τόσο στην παγκόσμια αγορά όσο και στη μοιρασιά του παραγόμενου διεθνώς πλούτου».
Ωστόσο, τη συνάντηση της διαπλοκής με ένα κομμάτι της Αριστεράς και του παλαιού ΠΑΣΟΚ καταγράφει στο βιβλίο του «Μία ταξική ανάλυση υπέρ του μνημονίου» και ο κ. Γρηγόρης Παπανίκος. Το βιβλίο αυτό παρουσίασε πρόσφατα ο καθηγητής Θάνος Σκούρας, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά: «Ο ψηφοφόρος στον οποίο απευθύνεται ο Γρηγόρης Παπανίκος είναι αυτός της Αριστεράς που πιστεύει στην ιδιαίτερη αξία της ταξικής ανάλυσης. Έτσι, όπως ο ίδιος ξεκαθαρίζει, η θέση υπέρ των μνημονίων είναι η σωστή για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Μόνον όποιο κοινωνικό μόρφωμα φιλοδοξεί να ζει παρασιτικά, ή όποια άτομα επιδιώκουν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας έχουν αντικειμενικό συμφέρον να καταργηθούν τα μνημόνια».
Μνημόνια που η ίδια η Ελλάδα πρότεινε στην αρχή της κρίσης, επισημαίνουμε εμείς, γιατί τότε το δίδυμο Γ. Α. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου επείγετο να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία – η οποία ήταν επί θύραις, δεδομένου ότι η χώρα είχε τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα, με παράλληλο χαοτικό άνοιγμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της.
Κατά τον καθηγητή Θάνο Σκούρα, τα ελλείμματα αυτά προέρχονταν από δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι η χώρα εισήγαγε πολύ περισσότερα από όσα εξήγαγε και ο δεύτερος ότι το ελληνικό δημόσιο ήταν αχόρταγο και συνέχεια δανειζόταν. Έτσι το χρέος διπλασιάστηκε, από 161 δισεκατομμύρια το 1999 στα 322 δισεκατομμύρια το 2010.
Με τα δανεικά αυτά, στην Ελλάδα της αντιπαραγωγικότητας, οι αμοιβές και οι συντάξεις στο Δημόσιο πήραν την ανηφόρα και έφθασαν σε επίπεδα χωρών με διπλάσιο από την Ελλάδα κατά κεφαλήν εισόδημα. Επρόκειτο περί πραγματικού οργίου, που μόνον σε πτώχευση μπορούσε να οδηγήσει μία αντιπαραγωγική χώρα όπως η Ελλάδα.
Τα μνημόνια, έτσι, ήσαν απαραίτητα και από πλευράς οριζοντίων περικοπών τα αποτελέσματά τους είναι θετικά.
«Μήπως, όμως, τα μνημόνια έφεραν φτώχεια και δυστυχία επειδή αύξησαν την εισοδηματική ανισότητα και έπληξαν έτσι ιδιαίτερα τους φτωχότερους Έλληνες; Η μόνη εμπεριστατωμένη μελέτη γι’ αυτό το θέμα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Τα μνημόνια μείωσαν συνολικά τις ανισότητες. Η επίδραση των μνημονίων στην κατανομή του εισοδήματος ήταν προοδευτική, που σημαίνει ότι το ποσοστό μείωσης ήταν μικρότερο για τα χαμηλότερα εισοδήματα και μεγαλύτερο για τα υψηλότερα. Οι πλουσιότεροι, δηλαδή, δεν πλήρωσαν απλώς περισσότερα σε αναλογική βάση αλλά απώλεσαν μεγαλύτερο ποσοστό των εισοδημάτων τους απ’ ό,τι οι φτωχότεροι», επισημαίνει ο καθηγητής Θ. Σκούρας.
Είναι δε σαφές ότι ο κ. Αλ. Τσίπρας θέλει να «αποκαταστήσει» αυτή την ταξική ανωμαλία κάνοντας εκ νέου τους πλούσιους πλουσιότερους – με λεφτά, όμως, που δεν υπάρχουν. Άρα, θα προσφέρει στη διαπλοκή φύκια για μεταξωτές κορδέλλες.